ΤΣΟΥΜΑΚΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΙΑΣ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ - ΣΤΑΘΜΟΙ

Μετάφραση του Ιωάννου Τσουμάκου Ψυχιάτρου-Ψυχοθεραπευτή,
από το Ιταλικό ιατρικό περιδικό «MEDICINA DEMOCRATICA»
Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» 9/5/1987

5000 π.Χ.

Οι Σουμέριοι χρησιμοποιούν το όπιο.

3500 π.Χ.

Ένας αιγυπτιακός πάπυρος περιγράφει την παρασκευή του αλκοόλ.

3000 π.Χ.

Στην Κίνα χρησιμοποιούν το τσάϊ.

2500 π.Χ.

Οι Ελβετοί της λίμνης DWELLERS χρησιμοποιούν το όπιο.

900 π.Χ.

Ο Όμηρος ομιλεί για τα «νηπενθή» που είναι ένα παρασκεύασμα οπίου.¹

300 π.Χ.

Ο Θεόφραστος στην Ελλάδα ομιλεί για την παρασκευή και χρήση του οπίου.
Ο Καίσαρ στη Ρώμη ομιλεί για το όπιο στο «DE BELLO PUNICO».

50 π.Χ.

Ο Βιργίλιος ομιλεί για το όπιο στα «Γεωργικά» και στην «Αινειάδα».

100 μ.Χ.

Ο Διοσκουρίδης στην Αθήνα και ο Πλίνος ο γεροντότερος στη Ρώμη ομιλούν για το όπιο.

400 μ.Χ.

Το βαβυλώνιο Ταλμούθ ομιλεί για την φαρμακολογική χρήση του αλκοόλ.

600 μ.Χ.

Οι Άραβες εισβάλλουν στην Ινδία και μεταφέρουν εκεί το όπιο. 100 χρόνια αργότερα οι Ινδοί τα εμπορεύονται με την Κίνα, όπου χρησιμοποιείται πλατιά μέχρι το έτος 1000 μ.Χ.

1500 μ.Χ.

Ο Χριστόφορος Κολόμβος φέρνει τον καπνό από την Αμερική. Ο Παράκελσος εισάγει το λαύδανο, βάμμα του οπίου στην πρακτική Ιατρική.

1600 μ.Χ.

Στη Βαυαρία, Σαξωνία, Συρίχη, Λουξεμβούργο, Ρωσία, Οθωμανική αυτοκρατορία απαγορεύεται ο καπνός. Στους τελευταίους τρεις τόπους προβλέπεται η ποινή του θανάτου.

1729 μ.Χ.

Στην Κίνα προβλέπεται η ποινή του θανάτου δια στραγγαλισμού για όποιον χρησιμοποιεί ή πωλεί όπιο.

1762 μ.Χ.

Ο Εγγλέζος γιατρός THOMAS DOVER προτείνει τη θεραπευτική χρήση μιας σκόνης του με βάση το όπιο, που θα έχει επιτυχία μέχρι τις αρχές του αιώνα μας.

1800 μ.Χ.

Ο στρατός του Ναπολέοντα φέρνει από την Αίγυπτο στη Γαλλία την κάνναβη. Το «Κλαμπ των Χασιστών», δηλ. εκείνων που καπνίζουν ή τρώγουν κάνναβη (χασίς ή μαριχουάνα) στο Παρίσι είναι ένα κέντρο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό στο οποίο καυχώνται ότι ανήκουν ο Μπαλζάκ, ο Μπωντλαίρ, ο Δαυμάς πατήρ και ο Γκωτιέ. Μεταξύ του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και διάσημοι Ιταλοί γιατροί, όπως οι PAOLO MANTEGAZZA, RAFFAELE VALIERI, PIERO ARPINO συνιστούσαν τη χρήση εκχυλισμάτων κάνναβης, ακόμη και στο νοσοκομεία, όπως στο «GLI INCURABILI της Νεάπολης, δίχως να υποκινήσουν σκάνδαλο.
Είναι στον 19ο αιώνα που θα γίνει μόδας το κρασί «MARIANI» που περιέχει «COCA του Περού». Τα φύλλα αυτού του φυτού περιέχουν μια ποσότητα ψυχοδραστικών ουσιών όπως καφεΐνη, κοκαΐνη κ.λ.π. Διάσημοι καταναλωτές αυτού του ποτού η βασίλισσα Βικτωρία και ο Πάπας Λέων ο ΧΙΙΙ, ο οποίος εβράβευσε αυτό το ποτό με ένα χρυσό μετάλλιο. Το ποτό εμιμήθησαν στην Ιταλία ο BUTON και στην Αμερική ο JOHN PEMBERTON, ο οποίος μετά από πολλές αλλαγές το μετασχημάτισε στη σημερινή COCA-COLA, που εκτός από την κοκαΐνη περιέχει ακόμη όλα τα άλλα ναρκωτικά του φύλλου της κόκας και ειδικώς την καφεΐνη.

1805 μ.Χ.

Ο Γερμανός χημικός FRIEDERICH SORT-URNER απομονώνει το ενεργό συστατικό του οπίου, τη μορφίνη.

1834 μ.Χ.

Η Κίνα καταστρέφει 20.000 κάσσες οπίου των Άγγλων εμπόρων.

1839 μ.Χ.

1ος πόλεμος του οπίου μεταξύ Αγγλίας και Κίνας.

1841 μ.Χ.

Ο Γάλλος γιατρός Ζακ Μορώ θεραπεύει τις ψυχικές αρρώστιες με την κάνναβη.

1844 μ.Χ.

Απομονώνεται το δραστικό συστατικό του φλοιού της COCA, η κοκαΐνη.

1856 μ.Χ.

2ος πόλεμος του οπίου. Με τη βοήθεια της Γαλλίας, η Αγγλία νικά εκ νέου και επιβάλλει τη διανομή του οπίου στην Κίνα.

1864 μ.Χ.

Ο ADOLPH VON BAYER εφευρίσκει το βαρβιτουρικό οξύ, ένα συνθετικό ναρκωτικό.

1874 μ.Χ.

Ο WRIGHT εφευρίσκει την ηρωΐνη μετασχηματίζοντας δια χημικής συνθέσεως τη μορφίνη, 24 έτη μετά, ο Η. DRESER την εισάγει στην κλινική πρακτική ως «στερουμένης τοξικότητας και ιδιοτήτων που να ωθούν σε εξάρτηση».

1883 μ.Χ.

Ο Γερμανός στρατιωτικός γιατρός THEODOR ASCHEMBRANDT, δίνει στους στρατιώτες σε ώρα πολέμου κοκαΐνη και περιγράφει τα πλεονεκτήματά της.

1884 μ.Χ.

Ο SIGMUND FREUD, ο πατέρας της ψυχανάλυσης, αρχίζει τη χρήση κοκαΐνης.

1885 μ.Χ.

Εισήγηση της ROYAL COMMISSION ON OPIUM σύμφωνα με την οποία δεν πρέπει να φοβούμαστε αυτό το ναρκωτικό.

1894 μ.Χ.

Εισήγηση της INDIAN HEMP DRUG COMMISSION σύμφωνα με την οποία δεν είναι αποδείξιμες ψυχικές και ηθικές βλάβες με μια μέτρια χρήση της κάνναβης.

1903 μ.Χ.

Στην COCA-COLA αντικαθίσταται η κοκαΐνη με καφεΐνη.

1906 μ.Χ.

Η Κίνα απαγορεύει την καλλιέργεια παπαρούνας.

1908-9 μ.Χ.

Οι Η.Π.Α. οργανώνουν ένα διεθνές συνέδριο πάνω στο όπιο, στη Σαγκάη, δίχως αποτέλεσμα.

1912 μ.Χ.

Εισάγεται στη θεραπεία το βαρβιτουρικό φαινοβαρβιτάλη, που ονομάζεται εμπορικά LUMINAL.
1η Διεθνής Συνδιάσκεψη πάνω στο όπιο στην ΑJΑ. Η 2η και η 3η θα λάβουν χώρα αντίστοιχα στα επόμενα δύο χρόνια. Μια σύμβαση υποβάλλει σε έλεγχο το οπιούχο και την κοκαΐνη.

1914 μ.Χ.

Στις Η.Π.Α. η HARISSON NARCOTIC ACT προβλέπει τη θεραπεία των εξαρτημένων από οπιούχα και το 1921 στις Συρακούσες της Νέας Υόρκης ανατέλλουν «NARCOTIC CLINICS» που πιστοποιούν ότι έχουν σε ποσοστό 90% θετικά αποτελέσματα.

1920 μ.Χ.

Στις ΗΠΑ, η χρήση WHISKY και BRANDY επιτρέπεται μόνο μετά από ιατρική συνταγή. Η ποτοαπαγόρευση παραμένει μέχρι το 1933. Το 1932 κλείστηκαν στη φυλακή 45.000 άτομα για αθέμιτη χρήση αλκοόλ. Στη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης οι επίσημες εκτιμήσεις δίνουν 4/100.000 Αμερικανούς νεκρούς λόγω δηλητηρίασης, από το παράνομο αλκοόλ, στο οποίο εκτός από την αιθυλική αλκοόλη ήσαν παρούσες τοξικές ακαθαρσίες, όπως η μεθυλική αλκοόλη κ.λ.π.

1921 μ.Χ.

Σε 14 πολιτείες των Η.Π.Α. τα τσιγάρα είναι παράνομα.

1925 μ.Χ.

Αρχίζει μια σειρά διεθνών συνθηκών. Η πρώτη είναι η συμφωνία της Γενεύης στις 11 Φεβρουαρίου μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, Πορτογαλίας, Κίνα και Σιάμ που εγκαθιστά το κρατικό μονοπώλιο στο όπιο στο 1ο Συνέδριο του Οπίου. Το 2ο Συνέδριο, δύο ημέρες αργότερα, στην ίδια πόλη, επεκτείνει τον έλεγχο σε άλλα οπιούχα και στην κάνναβη.
Όλα αυτά επιβεβαιώνονται με κάποιες τροπολογίες στο 1935 από τη Συνθήκη της Γενεύης και από τη συμφωνία του Μπανγκόκ. Στα 1936 μια άλλη συνθήκη στη Γενεύη που επεκυρώθη στα 1960 από την Ιταλία. Από τα Πρωτόκολλα του LAKE SULESS στα 1944, του Παρισιού στο 1948, του Οπίου στα 1953 στη Ν. Υόρκη, το οποίο καθιστούσε ικανά 7 έθνη να παράγουν και να εξάγουν: Ινδία, Γιουγκοσλαβία, Ρωσία, Βουλγαρία, Τουρκία, Ελλάδα, Ιράν. Από αυτά πρακτικά μόνο τα δύο πρώτα παράγουν τόσο ώστε να εξάγουν. (Το Ιράν έπαυσε από το ’55 έως το ’68. Το Αφγανιστάν διέκοψε στο 1953).
Η Ενιαία Συνθήκη της Ν. Υόρκης στα 1961 αντικαθιστά όλες τις προηγούμενες, εκτός από εκείνη του ’36. αυτή γίνεται ενεργή στην Ιταλία στις 14 Μαΐου  1975². Ακολουθούν η Συνθήκη πάνω στις Ψυχοτρόπες Ουσίες στα 1971 στη Βιέννη και το Πρωτόκολλο Τροποποιήσεων της Ενιαίας Συνθήκης, το 1972 στη Γενεύη, που ισχύει ακόμη και σήμερα στην Ιταλία.
Αυτές οι συνθήκες πιστοποιούν, όπως π.χ. στην Ενιαία Συνθήκη, ότι τα κράτη που συναθροίστηκαν στη Ν. Υόρκη «φροντίζουν για τη φυσική και ηθική υγεία της ανθρωπότητας» και «αισθάνονται το καθήκον να προλάβουν και να χτυπήσουν τη μάστιγα των τοξικομανιών».
Στην πραγματικότητα δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα έθνη δεν ομιλούν για το αλκοόλ και τον καπνό, θα το έκαναν όμως σίγουρα εάν το MARLBORO και το STUYVESANT ήσαν μάρκες αιγυπτιακών ή ταϋλανδικών τσιγάρων ή εάν το ουίσκι παρήγετο στο Μεξικό.³
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά άρχισαν να ομιλούν για οπιούχα και για κάνναβη για να τα θέσουν κάτω από το μονοπώλιό τους, μόνο από το 1912 και μετά. Ένας από τους λόγους ήταν βέβαια εκείνος του «να προλάβουν και να χτυπήσουν τη μάστιγα των τοξικομανιών» όταν για τις κυρίαρχες τάξεις αυτών των εθνών η τοξικομανία έγινε ένα οικονομικό βάρος ανεξέλεγκτο, είτε στο επίπεδο των κοινωνικών προβλημάτων, είτε ακόμη περισσότερο στο επίπεδο των ισοζυγίων πληρωμών με το εξωτερικό, λόγω της υπερβολικής ανάπτυξης του παγκόσμιου λαθρεμπορίου, που άρχιζε να ξεφεύγει από το χέρι τους και να μπαίνει στο σπίτι τους και μάλιστα έξω από τον έλεγχό τους. Αλλά ο κυρίαρχος λόγος ήταν βέβαια εκείνος του να συγκεντρωθούν οι δυνάμεις των αποικιακών κρατών για να επιβάλουν μονοπώλια διεθνούς δικαίου στην παραγωγή και διακίνηση των ναρκωτικών, στη θέση των παλιών μονοπωλίων DE FACTO γεγονότων που δεν κατόρθωναν πια να διατηρούν με τις παλιές στρατιωτικές μεθόδους. Στα 1839, στις διαμαρτυρίες του αυτοκράτορα LIU TSO-SIN για τις καταστροφές που προκαλεί το όπιο στην Κίνα, η αγγλική Βουλή των Κοινοτήτων μπορούσε να απαντήσει ότι για την Αγγλία «είναι ασύμφορο να εγκαταλείψει μια πηγή εισοδημάτων τόσο υψηλών, όπως εκείνα που αποφέρει η Εταιρία των Ινδιών που εμπορεύεται όπιο» και, με τη σύλληψη στην Κίνα των Άγγλων εμπόρων οπίου, η βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας μπορούσε να προκαλέσει και να νικήσει στον 1ο Πόλεμο του Οπίου, που διήρκεσε 3 έτη, για να διατηρήσει στις ζημιές της Κίνας μια κυκλοφορία οπίου που μετρούσε τουλάχιστον εκατό εκατομμύρια καταναλωτές (ακόμη στα 1949 υπήρχαν στην Κίνα 40 εκατομμύρια καπνιστών οπίου). Στα 1858 η Αγγλία έστω και έχοντας ανάγκη της στρατιωτικής συμμαχίας άλλων αποικιακών εθνών, κατορθώνει να νικήσει στο 2ο Πόλεμο του Οπίου. Μετά το 1908 στην ανανεωμένη απόφαση των Κινέζων να εμποδίσουν την καλλιέργεια της παπαρούνας, τα ιμπεριαλιστικά κράτη της Δύσης αρχίζουν να συναθροίζονται σε συνδιασκέψεις στις οποίες προσπαθούν να περιπλέξουν στο ρόλο της μειοψηφίας την Κίνα.

1928 μ.Χ.

Στη Γερμανία το 1% των γιατρών είναι εξαρτημένοι από τη μορφίνη.

1941 μ.Χ.

Ο στρατάρχης CHIANG KAI-SHEK καταργεί την καλλιέργεια της μύκωνος της υπνοφόρου (παπαρούνας) στην Κίνα. όχι τυχαία στα επόμενα χρόνια ακολουθούν τα Πρωτόκολλα του LAKE SUCCESS, Παρισιού, Ν. Υόρκης που ήδη παραθέσαμε στη σειρά των συνθηκών που άρχισαν το 1925.
Ο C. BOCKMUBL και ο Η. SCHAUMANN εφευρίσκουν ένα συνθετικό υποκατάστατο της μορφίνης που εισάγεται στην ιατρική χρήση στα 1947. Η ιεραρχία των Αμερικανών γιατρών δίνει σ’ αυτό το όνομα μεθαδόνη και αρχίζουν οι μελέτες πάνω στη χρήση της ενάντια στην εξάρτηση από μορφίνη και ηρωίνη. Αυτή  υιοθετήθηκε το 1950 στα κέντρα του FORT WORTH, TEXAS και του LEXINGTON, KENTUCKY για την «METHADONE DETOXIFICATION», το 1964 στο MORRIS J. BERNSTEIN INSTITUTE του BETH ISRAEL MEDICAL CENTER για την «METHADONE MAINTENANCE». Το 1968 οι ασθενείς σε θεραπεία διατήρησης με μεθαδόνη είναι περισσότεροι από χίλιοι. Αλλά στη δεκαετία του ’70 θα συγκροτηθεί και γι’ αυτή την ουσία ένα παράνομο εμπόριο με μια κατανάλωση δεκάδων KG για κάθε εκατομμύριο κατοίκους. Στα 1969 η διατήρηση με μεθαδόνη άρχισε και στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου «Όρος Σινά» της Ν. Υόρκης.

1942 μ.Χ.

Ο ALBERT HOFMANN πειραματίζεται τυχαία με το LSD.

1951 μ.Χ.

Ο Ο.Η.Ε. υπολογίζει σε 200 εκατομμύρια τους καπνιστές κάνναβης στον κόσμο.

1954 μ.Χ.

Στην Ιταλία ο νόμος 1041 κανονίζει τα της εισαγωγής, εξαγωγής, εμπορίου και κατοχής ναρκωτικών.

1955 μ.Χ.

Ο Σάχης της Περσίας απαγορεύει μετά από χιλιετηρίδες την καλλιέργεια και τη χρήση του οπίου. Ο νόμος καταργήθηκε στα 1969 και 110.000 παράνομοι καταναλωτές μπορούν να το προμηθευτούν στα φαρμακεία.

1960 μ.Χ.

Στις Η.Π.Α. υπάρχουν ήδη 45.000 οπιοεξαρτημένοι και ο αριθμός αυξάνει με τρομακτικό τρόπο. παρ’ όλα τα ληφθέντα μέτρα θ’ ανέβει στις 560.000 το 1972. Δεν είναι τυχαίο ότι το 1961 φτάνουμε στην Ενιαία Συνθήκη της Ν. Υόρκης.

1967 μ.Χ.

Η βιομηχανία τσιγάρων των Η.Π.Α. ξοδεύει 250 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο για διαφήμιση. Στην Ιταλία το Συνταγματικό Δικαστήριο εφαρμόζει το νόμο του ’54 και στον καταναλωτή μή κάνοντας καμιά διάκριση μεταξύ αυτού και του πωλητή ή του παραγωγού (ναρκωτικών).

1968 μ.Χ.

Στον Καναδά καταναλώνονται 3 δισεκατομμύρια ασπιρίνης, 556 εκατομμύρια βαρβιτουρικά, 56 εκατομμύρια αμφεταμίνες. Στην Αγγλία το 7% των συνταγών είναι για βαρβιτουρικά των οποίων είναι κανονικοί καταναλωτές μισό εκατομμύριο Άγγλοι: Στις Η.Π.Α. το 1969 καταναλώνονται 19 εκατομμύρια κιλών ασπιρίνης, 300 χιλιάδες κιλά ηρεμιστικά, 400 χιλιάδες βαρβιτουρικά. ενώ το ’70 το 17% των συνταγών είναι για ψυχοφάρμακα, δηλ. 214 εκατομμύρια συνταγές για αγχολυτικά, ψυχοδιεγερτικά, υπνωτικά, καταπραϋντικά.
Ο ABRAM HOFFER προτείνει να θεραπεύεται ο αλκοολισμός με LSD 25.

1969 μ.Χ.

Η ετήσια κατανάλωση καπνού αυξάνει σε 70 δισεκατομμύρια τσιγάρα. Ο μέσος καπνιστής καταναλώνει 4.000 τσιγάρα το χρόνο, αλλά θα περάσει στις 5.000 στα 1970, μολονότι αναγνωρίζεται στον καπνό μία από τις αιτίες καρκίνου των πνευμόνων. Το 1971 στην Ιταλία, το μονοπώλιο του καπνού απέδωσε 1.300 εκατομμύρια δολάρια, στη Σουηδία 350, στην Ισπανία 210, στη Νορβηγία 70, στην Ελβετία 60.
Στις Η.Π.Α. πωλείται αλκοόλ αξίας 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δίχως να μετράμε γύρω στα 400 εκατομμύρια LT παράνομου ουίσκι.

1970 μ.Χ.

Ο βιοχημικός SZENT-GYURGYI, βραβείο NOBEL, μιλώντας για τα προβλήματα των νέων και απευθυνόμενος σ' αυτούς, δηλώνει: «Κάτω από αυτές τις φριχτές και παράλογες συνθήκες... θα πορνευόμουνα και θα έπαιρνα φάρμακα ενάντια σ' αυτό το τρομερό είδος ηλιθίων που κυβερνά τον κόσμο».
Τα παραπάνω λόγια ήταν η απάντησή του στην ερώτηση τί θα έκανε αν ήταν 20 χρόνων.
Στην Ευρώπη γεννιώνται οι πρώτες «κλινικές μεθαδόνης» όπως η JELLINEK CLINIC στο Άμστερνταμ. στη Φλωρεντία θα ανοίξει το 1973.
Στην Αγγλία είναι ήδη σε πλήρη δραστηριότητα οι κλινικές ηρωίνης. Η παραγωγή αυτής της ουσίας κάτω από κυβερνητικό έλεγχο, κοστίζει 670 λίρες το γραμμάριο, καθαρή 100%.

1971 μ.Χ.

Η Τουρκία απαγορεύει την καλλιέργεια του οπίου στο έδαφός της: Από τα επτά έθνη παραγωγούς του Πρωτοκόλλου της Ν. Υόρκης στα 1953, επειδή η Ελλάδα έπαυσε πριν πολλά χρόνια, η δε Ρωσία και Βουλγαρία παράγουν για εσωτερική χρήση, μένουν η Γιουγκοσλαβία, με μια παραγωγή κατώτερη του ενός τόνου το χρόνο και η Ινδία.

1975 μ.Χ.

Στην Ιταλία εγκρίνεται ο νόμος ν.685 που κανονίζει παραγωγή, εμπόριο και κατανάλωση ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών. Αυτός κάνει διάκριση ανάμεσα σε πωλητή και καταναλωτή και βεβαιώνει ότι θέλει να αποποινικοποιήσει την κατανάλωση. Στην πραγματικότητα είναι για πολλούς «ένα κείμενο διεσπαρμένο με διφορούμενα και λάθη»⁴ που έγκαιρα κατηγγέλθησαν από τη Δημοκρατική Ιατρική, Κίνημα πάλης για την Υγεία.
Το επαρχιακό τμήμα της Παβίας της Μ.D. ετοίμασε σε λίγους μήνες ένα οργανικό μοντέλο τροπολογιών, σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να τροποποιηθεί ο νόμος για να προκύψει σύμφωνος με τις αρχές της αποποινικοποίησης και της πάλης ενάντια στη μαύρη αγορά που βεβαιώνει ότι επιζητά. Το τμήμα M.D. της Παβίας στις 14 Ιουλίου ’78 πρότεινε το ντοκουμέντο του πολυγραφημένο σε 9 σελίδες στη συζήτηση όλου του Κινήματος πάλης για την Υγεία, δηλώνοντας ότι η γραμμή της M.D. προήρχετο από τον συντονισμό πολλών συγκεκριμένων τοπικών πρωτοβουλιών και όχι βέβαια από τις τροπολογίες σ’ ένα άσχημο νόμο, αλλά αυτές (οι τροπολογίες) ήσαν όργανο αναντικατάστατο για να συνειδητοποιηθούν με ακρίβεια οι πολλές υπάρχουσες αντιφάσεις σ’ επίπεδο πολιτισμικό, κοινοβουλευτικό, ιατρικό πάνω στο πρόβλημα ναρκωτικά. Αρκεί να υπενθυμίσουμε τη διφορούμενη χρήση του όρου «θεραπευτική χρήση» ή «μετρία ποσότητα», την εφαρμογή ενός τύπου υγειονομικής σημασιολόγησης που οι νομικές μας διατάξεις προβλέπουν μόνο για μολυσματικές αρρώστιες.
Ο γιατρός αφού έρθει σε επαφή με το πρόσωπο προς χαρακτηρισμό στο κατάλληλο ιατρικό κέντρο, πρέπει να το ρωτήσει εάν σκοπεύει να υποβληθεί «σε θεραπεία» και στην αντίθετη περίπτωση πρέπει να αποστείλει μια περαιτέρω ειδοποίηση στο κέντρο ότι στην περίπτωση εμμονής του «να μην υποβληθεί εθελοντικά» στη θεραπεία «το προσκαλεί να προνοήσει υποδεικνύοντας πιο κατάλληλους τρόπους» (άρθρ. 97) και σε περίπτωση άρνησης, το υποδεικνύει στον ειρηνοδίκη που εκδίδει ένα θέσπισμα άμεσα εκτελεστέο, που μπορεί να αποφέρει την καταναγκαστική προσαγωγή του «ενδιαφερόμενου».
Μετά από αυτή την πρώτη παρέμβαση του ειρηνοδίκη, τα έγγραφα διαβιβάζονται στο δικαστήριο που σε ειδικευμένο αστικό τμήμα αποφασίζει εάν ο «ενδιαφερόμενος» πρέπει να υποβληθεί σε φροντίδες πρώτων βοηθειών, οικιακές ή σε καταναγκαστική προσαγωγή.
Επίσης μετά την διακοπή της θεραπείας από μέρους του «ενδιαφερόμενου», μπορεί να διαταχθεί καταναγκαστική προσαγωγή.
Ο καταναγκασμός σε αποτοξινωτικές πρακτικές που αποφασίζεται από δομές όχι επιλεγμένες από το άτομο, είναι ακόμη βαρύτερος καθ’ όσον είναι αμφίβολη η αντικειμενική αποτελεσματικότητα αυτών των πρακτικών. Είναι αληθινός ο κίνδυνος ν’ αναπτυχθούν νέες και μη αναστρέψιμες εξαρτήσεις. Είναι πάρα πολύ επικίνδυνο το να προστίθενται όλο και περισσότερα φάρμακα, όπως συχνά γίνεται στην πορεία αυτών των πρακτικών.
Είναι ένα δεδομένο γεγονός ότι κάθε κέντρο έχει τις δικές του συνταγές, τη μία διαφορετική από την άλλη και δεν καταλαβαίνουμε πώς οι διατάξεις του νόμου μπορούν να υποβάλουν άτομα τα οποία θωρούνται όμοια απέναντι στο νόμο σε διαφορετικές θεραπείες, ανάλογα με το ινστιτούτο στο οποί θα προσφύγουν.
Ο νόμος δεν κάνει διάκριση μεταξύ «βαριών ναρκωτικών» και «ελαφρών ναρκωτικών», ενώ μεταξύ αυτών των τελευταίων υπάρχουν μερικά που δίνουν φαινόμενα εξάρτησης πιο ελαφρά από νόμιμα ναρκωτικά, των οποίων τη χρήση ανέχεται πλατιά η κοινωνία μας, όπως ο καπνός και ο καφές. Επιπλέον αποποινικοποιώντας ο νόμος όποιος φαρμακεύεται (ναρκώνεται;) μόνος του, στην πραγματικότητα βραβεύει τον ηρωινομανή σε σχέση με τον καπνιστή χασίς, που όπως είναι γνωστό δεν φαρμακεύεται ποτέ μόνος του. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Συμπίπτει με την πολιτική της παγκόσμιας αγοράς ναρκωτικών.
Εξάλλου η υποκίνηση ή η βοήθεια στη χρήση προς ένα μοναδικό πρόσωπο υπόκειται σε ποινή φυλάκισης μέχρι 5-10 έτη, με υποχρεωτικό ένταλμα σύλληψης σύμφωνα με τα άρθρα 76 και 83, ενώ αντίθετα η δημόσια προπαγάνδα με το άρθρο 78 υπόκειται σε μια μεγίστη ποινή 3 μηνών. Αλλά αυτό βρίσκεται σε συμφωνία με το ότι «όποιος κάνει δημόσια προπαγάνδα οποιουδήποτε προϊόντος καπνού υπόκειται σε πρόστιμο είκοσι έως διακόσιες χιλιάδες λιρέττες, σύμφωνα με το νόμο νουμ. 165 της 10ης Απρίλη του 1962, αλλά έπειτα ακόμη και αυτή η ποινή καταργήθηκε με το νόμο 706.
Στις ΗΠΑ εγκρίνεται ένας νόμος που δέχεται τον πειραματισμό που γίνεται στο εξωτερικό ως στοιχείο για την έγκριση αποδοχής των φαρμάκων στο αμερικανικό έδαφος. Αυτά ενθαρρύνει τη φαρμακευτική βιομηχανία των Η.Π.Α. να δοκιμάζουν στον ανθρώπινο οργανισμό τα νέα φάρμακα στη Δ. Ευρώπη, όπου οι περιορισμοί πάνω στους πειραματισμούς σ’ ανθρώπους είναι λιγότερο αυστηροί. Το 1970, 47 εκατομμύρια δολάρια ξοδεύτηκαν από τη φαρμακευτική βιομηχανία των Η.Π.Α. για έρευνες στο εξωτερικό, το 1978 230 εκατομμύρια δολλάρια και ο αριθμός συνεχίζει να ανέρχεται.

1979 μ.Χ.

Η Ινδία, που κάτω από την εξουσία των δύο Γκάντι είχε υπογράψει με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας την υποχρέωση να εκριζώσει μέσα σε 25 χρόνια την καλλιέργεια και τη χρήση της κάνναβης, αποφάσισε αντίθετα να μην το κάνει πια, αλλά να φτάσει εντός του 1981 στην πιο ριζοσπαστική απαγόρευση προς τα αλκοολούχα.